การกระทำความผิดครั้งแรกจะเป็นเหตุลดโทษได้เพียงใด       

                    “ก.พ.ค. ขอบอก” วันนี้ขอเสนอเรื่องของข้าราชการรายหนึ่ง เดิมดำรงตำแหน่งเจ้าพนักงานสาธารณสุข สถานีอนามัยตำบล ได้ยื่นอุทธรณ์ต่อ  ก.พ.ค. กรณีผู้ว่าราชการจังหวัด โดยมติ อ.ก.พ. จังหวัด มีคำสั่งลงโทษไล่ผู้อุทธรณ์ออกจากราชการ ฐานทุจริตต่อหน้าที่ราชการ ผู้อุทธรณ์ได้อุทธรณ์ว่าการที่ลงโทษไล่ผู้อุทธรณ์ออกจากราชการ กรณีเงินของสถานบริการสาธารณสุขชุมชนขาดบัญชีเป็นจำนวนมาก แม้ผู้อุทธรณ์จะรับสารภาพว่าได้กระทำความผิดตามที่มีการกล่าวหาจริง อย่างไรก็ตาม ผู้อุทธรณ์ได้ปฏิบัติงานอยู่ในพื้นที่ทุรกันดารการคมนาคมยากลำบาก ไม่มีระบบสาธารณูปโภค รวม 12 ปี และทำเรื่องขอย้ายหลายครั้งแต่ไม่เคยได้รับการพิจารณา ประกอบกับการกระทำความผิดครั้งนี้เป็นความผิดครั้งแรก และไม่เคยถูกลงโทษทางวินัยมาก่อน จึงขอให้ ก.พ.ค. พิจารณาลดโทษโดยลงโทษในความผิดทางวินัยอย่างไม่ร้ายแรงและให้กลับเข้ารับราชการ

                      ก.พ.ค. พิจารณาแล้วเห็นว่า ผู้อุทธรณ์ได้รับแต่งตั้งให้เป็นคณะกรรมการเก็บรักษาเงินและเจ้าหน้าที่การเงิน มีหน้าที่ในการเก็บรักษา ควบคุม ดูแล อนุมัติเบิกจ่ายเงินได้กระทำการถอนเงินในแต่ละครั้งเกินกว่าที่ได้ทำเรื่องขออนุมัติเบิกจ่ายเงิน ปลอมลายมือชื่อผู้มีอำนาจร่วมถอนเงิน และเขียนจำนวนตัวเลขและตัวหนังสือเพิ่มเติม นำหลักฐานที่จ่ายเงินแล้วมาเบิกซ้ำ ซึ่งผู้อุทธรณ์รับสารภาพในชั้นสอบสวนทางวินัยและอ้างว่ากระทำความผิดวินัย ดังกล่าวเนื่องจากมีความจำเป็นต้องการใช้เงินเพื่อนำไปชำระหนี้นอกระบบที่ผู้อุทธรณ์กู้ยืมมาเป็นค่าใช้จ่ายส่วนตัวและครอบครัวโดยมีความตั้งใจจะนำเงินมาใช้คืนในภายหลัง พฤติการณ์ของผู้อุทธรณ์ดังกล่าวถือเป็นการปฏิบัติหน้าที่ราชการโดยทุจริต อันเป็นความผิดวินัยอย่างร้ายแรง ตามมาตรา 85 (1) แห่งพระราชบัญญัติระเบียบข้าราชการพลเรือน พ.ศ. 2551 ประกอบกับมติคณะรัฐมนตรี ตามหนังสือสำนักเลขาธิการคณะรัฐมนตรี ที่ นร 0205/ว 234 ลงวันที่ 24 ธันวาคม 2536 เห็นสมควรลงโทษไล่ออกจากราชการ แม้ผู้อุทธรณ์จะอ้างว่ากระทำความผิดครั้งนี้เป็นครั้งแรกและมีความตั้งใจจะนำเงินมาคืนในภายหลังก็ไม่เป็นเหตุให้ลดโทษได้ คำสั่งลงโทษไล่ออกจากราชการจึงชอบด้วยกฎหมายแล้ว อุทธรณ์ฟังไม่ขึ้น เห็นควรยกอุทธรณ์ นะจ๊ะขอบอก

(ตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์มติชนรายวัน คอลัมน์ "ก.พ.ค. ขอบอก" ฉบับวันอังคารที่ 18 ส.ค. 58)